İtiraf etmeliyim! Bana da Amerikan'ın marshall yardımını verdiler.

 30-12-2012  20:49:23

 İtiraf etmeliyim! Bana da Amerikan'ın marshall yardımını verdiler.

      Henüz dünyayı tanıyacak konumda değildim.Hiç bir şey bilmiyordum. Koca bir köyde, arkadaşlarımla kuş kovalıyordum. Fakir bir köylü çocuğuydum ama hiç bir şeye ihtiyaç hissetmiyordum. Dünyadan ve dünyada dönen dolaplardan haberim yoktu. Biz hayvanlarımızla uğraşıyorduk. Baharın geldiğine okadar çok sevinirdik ki, güneş kayaların arkasını aşmasını istemezdik. Her şey baharla başlardı. Kucağımızda taze kuzularımız,ellerimizde taze yumurtalar,kulağımızda arı vızıltıları ve ayağımızda naylon çediklerle çok mutluyduk. Dünyada savaşlar oluyormuş, devletler birbirini kandırıyormuş ya da sömürüyormuş bunlar bizi hiç ilgilendirmiyordu çünkü biz çocuktuk ve henüz ilkokula yeni başlayacaktık.

        Beni ilkokula yazdırmışlar (1966-1967). Sınıfımız camiye bitişik bir oda idi. Öğretmenimiz, kendi köyümüzden rahmetli Sadık Bilgin'di. Şimdiki tabirle tam bir İstanbul beyefendisi, sevgi, şefkat ve merhamet yüklü bir insan. Birgün rahmetli babam sınıfa girdi. Oturduğum sıradan kalkıp bacagına sarılıp ağladım. Sınıfa niçin geldiğini bilmiyorum. Henüz yaramazlık yapacak bir yaşta değildik. Yoksa sınıfta ağlıyormuydum. Benim ilkokula giden kızım vasıtası ile duyuyorum da, sınıfta bazı çocuklar ağlıyormuş. Öğretmen de velilerini çağırıp çocuğun sınıfta ağlaladığını bildiriyormuş. Bunu anlatınca ben de kendimden şüphelendim ama hiç kimse sınıfta ağladığıma dair bir laf etmedi.

       Sınıfımız evimize çok yakındı. Okul bize çok uzaktı ama demek ki sınıflar yetmediği için bizim sinıf caminin bitişiğinde ki oda, ikinci sınıf, turaslıların (Osman Göktaş,allah rahmet etsin) dükkanı, bir sınıfta Zilfinin Ali'nin( Allah rahmet etsin) demirciliğin arkasındaki oda idi. Bu iki sınıf ortayolda bulunuyor. Sabah birinci derste öğretmenimiz, Amerikan'ın marshall yardımı nedeni ile gönderilen süt ve yanında verilen poğacadan biraz büyük,biz ona yağlı çörek diyorduk, onun beslenmemize katkılarını anlatıyorlardı. İlk teneffüse çıktığımızda elimizde su bardağı ile sıraya geçip süt ve ekmek alıyorduk. Sütü, süt tozundan yaparlarmış. Halbuki bizim süte ihtiyacımız yoktu çünkü her evde inek ve koyun sütü bulunurdu. Bizim çocukluğumuzda vitamine ihtiyaç yoktu ama bu süt yardımı  ne için yapıldı niçin yapıldı, amaç neydi. Bu konuda hiç bir yazıya rastlamadım. Şimdi düşünüyorum da bu süt ve ekmeğin bizim beyin yapımıza travma etkisi yapmış. Bu süt sayesinde beyin, dış düşmanları dost ve kardeş görürken, içerdeki kardeşlerini düşman ve ortadan kaldırılması gereken unsurlar olarak gösteriyor. İslam coğrafyası bir bütün olarak birbini yemekle, birbirinin topraklarını istila etmekle meşgul oluyor. Düşmanlıklar hiç azalmıyor tam aksine daha da tırmandırılıyor. İç karışıklıklar her gün daha fazla artıyor. Aynı memleketin insanları, sağcı- solcu, alevi- sünni ve kürt- türk mücadelesi vererek birbirlerine karşı üstün gelme mucadelesi veriyorlar. Halbuki, tarihte hiç bir topluluk iç savaşlarda başarı elde edememiştir. Tam aksine kardeş kardeşin katili olmuş, geride yetimler, öksüzler ve dul kadınlar acıyı ve ıstırabı yaşamışlardır. Maddi kayıpları ise bu acı ve ıstırabın yanında anmak bile istemiyorum.

         Amerika'nın marshall yardımı maalesef bana da ulaştı ve ben de sütünü iştim,ekmeğini yedim. Hatta o ekmeğin yüzünden rahmetli İmin abinin babasından (Şakir amcadan, her ikisine de Allah rahmet etsin) bir tokat yedim. Rabbim bizi şeytani düzenlerin şerrinden korusun. Şuana kadar Allah'ın çizdiği sınırları aşmamaya çalıştım. Kur'an'ın ayetlerini ve peygamberimizin eşşiz önderliğini kendime rehber edindim. Necip Fazıl bir şiirinde dediği gibi "Müjdecim, kurtarıcım efendim peygamberim.
 sana uymayan ölçü, hayat olsa teperim."

          Allah isterse bir topluluğu ortadan kaldırır yerine yeni bir canlı topluluk meydana getirir. Allah için bunlar kolay. Bize düşen kur'an'a uygun bir yaşam sürmek. Her şey Allah'ın elinde, insanlar sadece fiğüran ve gelip geçici rolünü oynamaktadır. Baki olan Allah'tır.

 İlhan POYRAZ

29,12,2012

Pendik

kuyder.com